در اکثر نوشته‌های قبلی سعی کردم بنویسم که باز هم بعید است. چند بار در جام جهانی به شرایط صعود نزدیک شده‌ایم (۲۰۱۴، ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲). انگار به تفکر تازه‌ای نیاز داریم که بر روی اون تفکر سرمایه‌گذاری کنیم. وضعیت دفاع‌کردن خوب و متوقف کردن حریف را به حد اعلای آن در جام جهانی ۲۰۱۸ انجام دادیم. کمی به تفکرات بهتری هم نیاز داریم. نوشته بودم که : آرام باشید به سمت آینده. اما آن دفعه به سمت ویلموتس و اسکوچیچ رفتیم. هر چند که اسکوچیچ توانست هر طور که شده ایران را به جام جهانی برساند. اما به تفکراتی نیاز داریم که بتوان بر روی آن کمی بلندمدت‌تر سرمایه‌گذاری کرد.
بازی انجام شده بازی خوبی نبود. یک بازی که ریتم بازی در دست آمریکا بود و ایران نمی‌توانست بازی را به دست بگیرد. دفاع‌ها گاهی می‌توانستند آمریکا را مهار کنند و گاهی هم نمی‌توانستند و بیشتر نمی‌توانستند و خیلی راحت آمریکا رد می‌شد. ایران نمی‌توانست پاس صحیح بدهد. نمی‌توانست حمله طراحی کند. حتی بعضی بازیکنان اون قدرها فشار به حریف نمی‌آوردند. آزمون در بین دو نیمه تعویض شد تا پرسینگ شدیدتر شود. در بازی با ولز که دقایقی از اون بازی واقعا خوب بودیم حمله‌ی حریف را متوقف می‌کردیم، توپ را از حریف می‌گرفتیم، با پاس‌های درست کنترل می‌کردیم، از راه‌های مختلف حمله می‌کردیمِ چند حمله انجام دادیم که اون قدرا نتیجه بخش نبود و در وقت‌ها اضافه تونستیم قفل بازی را بشکنیم و یکی از بهترین نتیجه‌های تاریخ جام‌جهانی ایران را رقم بزنیم. هر زمان که ایران توانست این ایرادها را برطرف کند می‌تواند دوباره لحظات لذت‌بخشی را رقم بزند.
حالا که ایران به شکلی ساختاری دفاعی دارد می‌تواند روی تفکرات دیگری هم سرمایه‌گذاری کند و در بلند‌مدت نتایجی بگیرد.
این دوره حتی با مساوی هم، ایران و انگلیس به دور بعد صعود می‌کردند ولی این دور صعود نکردیم تا انگلیس و آمریکا در کنار هم به دور بعدی بروند.